Hoe beleef je de Paralympische Spelen als sportkinesitherapeut en manusje van alles

De context

Als sportkinesitherapeut ben ik freelance verbonden aan Parantee-Psylos (PP) en Paralympic Team Belgium. Dit zijn respectieve de Vlaamse en Belgische organisaties die topsport voor mensen met een fysieke beperking mogelijk maken.

Deze Tokyo2020 Paralympische Spelen is de 13^e opdracht die ik voor hen vervul. Ons verhaal startte in 2017 met een toevallige en last-minute geregelde zwemstage in het zuiden van Frankrijk onder leiding van zwemcoach Greg Planckaert, en ging intussen over naar internationale competities in het wielrennen. Dit zijn wereldbekers en wereldkampioenschappen met het team rond coach Remko Meeusen en topsportcoördinator Steven Van Beylen. Jaarlijks organiseert het Belgian Paralympic Committee (BPC) ook een multidisciplinaire stage om de teamspirit en de Paralympische waarden hoog in het vaandel te houden.

Preparation makes perfect

De behandeltafel van de kine is vaak ook een plaats om een goed gesprek op gang te brengen, en om te ventileren. Bij wereldbekers en kampioenschappen voel je enkele weken voor aanvang de spanning en de belangen wat stijgen.  

Dit is klein bier vergeleken met deze Paralympische Spelen. Iedereen streeft naar een plaats binnen de selectie, de nervositeit neemt toe, en eenmaal geselecteerd wil iedereen pieken om hun ultieme prestatie op de Paralympische Spelen neer te zetten. Reeds voor corona was de jaarplanning opgesteld, met de PS als hoofddoel. Omwille van corona en het jaartje uitstel kom je al snel tot de conclusie dat onze specifieke voorbereidingen al tot anderhalf jaar teruggaan in de tijd. Tokyo2020 was dus afgelopen 18 maand “het gespreksonderwerp” binnen het team.

Parantee-Psylos maakte ook de nodige middelen vrij om mijzelf, samen met Delphine De Prest, elke woensdag in de tosporthal samen te laten werken met de wielrenners van het team. Na de piste-trainingen kwamen ze bij ons voor 1,5u core-stability training gevolgd door kine-sessies op de behandeltafel. Ook de nodige koffie mocht zeker niet ontbreken.

Door de vele gecancelde wedstrijden ontbrak het wat aan wedstrijdritme binnen de staf eerder dit jaar. Na de wereldbeker van Oostende hadden we heel wat werkpunten die we als omkaderend team beter konden uitwerken. We investeerden de nodige tijd om duidelijke afspraken te maken en werkpunten concreet uit te werken. We gebruikten het wereldkampioenschap van Portugal dan ook als laatste test om alle werkpunten te verbeteren richting Tokyo. Dit was een geslaagde test want eenmaal op de Paralympische Spelen verliep de samenwerking binnen de staf als een perfect onderhouden koersfiets.

Konishiwa & Arigato

Japan, een exotische bestemming waar menig atleten en stafleden naar uitkeken. Ondanks de strikte maatregelen hebben we toch een vleugje Japanse cultuur kunnen opsnuiven. De toiletten met verwarmde bril, een waterstraal langs voor en langs achter tot zelfs een fris briesje tijdens het toiletbezoek, waren in het begin een plezant gespreksonderwerp. “Heb jij ze al geprobeerd?” De vele indrukwekkende insecten (buiten, maar soms ook binnen) zorgden voor grappige momenten, tot we plots we allemaal op ons bed stonden uit schrik van een giftige duizendpoot van 12cm lang.   

Sightseeing was niet aan de orde, desondanks hebben we toch wat van de omgeving gezien waaronder Mount Fuji, Lake Fuji, Izu Veldroom en het knappe Fuji-speedway racecircuit. Dit komt omdat we in het wielrennen eerst enkele piste-wedstrijden hadden op de velodroom van Izu, gevolgd door de tijdritten en wegwedstrijden in Fuji. De afstanden van het hotel naar de wedstrijdlocatie bedroegen zo’n 20 kilometer en deden we meestal met de shuttle-bus, waardoor je toch een beetje de omgeving kon bewonderen.

De bijzonder vriendelijke en enthousiaste vrijwilligers blijven een glimlach op je gezicht toveren. Als de shuttle-bus vertrok naar de wedstrijdlocatie, dan stond een team van vrijwilligers telkens te supporteren en uitbundig te zwaaien, dit alleen nog maar omdat de bus vertrok,.. De discipline en toewijding die ze tijdens de lange werkdagen toonden zijn een voorbeeld voor velen. Als je zo’n vrijwilliger bedankte door een Belgische pin te geven (een speldje met het logo van Paralympic Team Belgium), dan kreeg je een diepe buiging van respect waarbij ik soms schrik had of hij/zij er geen spierscheur zou aan overhouden.

Geloof me, het klinkt fijn om deze Paralympische Spelen in Japan te mogen beleven, maar op vlak van logistiek, administratie, acclimatisatie en jetlag is het toch een huzarenstukje geweest voor het voltallige team -ook achter de schermen- om de atleten 100% voor te bereiden. Hierbij werd niets aan het toeval overgelaten. Daarom denk ik dat er niemand rouwig is dat de volgende grote afspraak in 2024 in Parijs zal plaatsvinden. Ook de atleten gaan de supporters, familie, vrienden en sponsors die naar Parijs afzakken met open armen ontvangen in de stadia!

Zwitsers zakmes

Tijdens de piste-wedstrijden bestond de staf van het wielrennen uit 3 leden. Coach Remko Meeusen, mechanieker Jan Geets en mijzelf. Dit houdt in dat de kine-behandelingen prioriteit blijven hebben maar qua tijdsbesteding slechts een deeltje zijn van de volledige puzzel. S’ochtends verzamelde ik meestal de speekseltesten (covid-19 maatregel) en tijdens de 1^e week acclimatisatie was ik ook verantwoordelijk voor de urinetesten (belang van correcte hydratatie). Als kine zorg je ook voor de nodige bidons met verschillende sportdranken, gels, recoveryshakes en regelmatig stond er ook een bananenmilkshake met extra eiwitten op het schema. Tijdens de opwarming ben je ook aanwezig indien een atleet iets nodig heeft. Nadien ga je samen met de atleet naar de start. Een handdoekje voor de laatste zweetdruppels van de opwarming af te vegen, een paraplu tegen de zon, een laatste slokje isotone drank en ze zijn klaar om het beste van zichzelf te geven!

Tijdens de eerste dagen acclimatisatie stak ik een quiz in elkaar om avond wat toffer te maken met vragen over Japan, de Paralympische Spelen en koers natuurlijk. Andere avonden speelden we wel eens een spelletje “presidenten”, hierbij probeerde ik absoluut te winnen, zodat ik de renners “op scherp kon zetten” omdat ze verloren hadden. De dag erna moeten ze maar met de benen tonen wie de echte winnaars zijn -knipoog-.

De media

Tijdens onze tijd in Japan, maar ook bij thuiskomst heel wat reacties van familie, vrienden en patiënten over hoe goed ze de Paralympische Spelen wel niet gevolgd hebben. Ze waren over alles op de hoogte. Mijn ervaring is dus dat ook de media een knappe prestatie hebben geleverd om de prestaties van onze atleten helemaal tot in België te brengen. Zo kwamen atleten van Paralympic Team Belgium regelmatig in het journaal met hun prestaties, ook een ploeg van sporza zorgde voor de nodige artikels en interviews, en meerdere krantenartikels kwamen tevoorschijn. Heel fijn om zoveel aanmoedigen te krijgen voor ons team! Onze slogan was “Now it’s time to stare”, en wees maar zeker dat de mensen gekeken hebben!

Topatleten door topteam

15 medailles, waarvan 5 uit het wielrennen. Een uitspraak die je vaak hoort is “meer geld betekent meer medailles”. Ik weet dat je vooral een topteam nodig hebt om veel medailles te behalen. Als ik specifiek over het wielrennen spreek dan kan ik zeggen dat Steven Van Beylen en Remko Meeusen de afgelopen 5 jaar hard gewerkt hebben om een professionele staf samen te stellen voor hun atleten. Hun visie is dat een sterke omkadering op lange termijn voor succes zal zorgen. Elk staflid is een topper binnen hun vakgebied, die daarnaast tijdens competitie een zeer hechte band vormen. Chef de mission, coach, mechanieker, sportpsycholoog, dokter, diëtist, kine,.. Elk vormen ze een belangrijke schakel van de ketting, waardoor onze fiets steeds sneller gaat bollen. Nu ons team gevormd is zal het vooral taak worden om alle onderdelen samen te houden. De belevenis van met meerdere disciplines, atleten en staf dit Paralympisch avontuur mee te maken maakt de voldoening groter. Vakkennis, passie voor je domein, visie en teamspirit maken medailles, zeg dat ik het gezegd heb ;-)