Mentale impact van blessures

 

Zucht. Ik was net op dreef. Mijn forehand begon net terug te draaien, mijn service was scherper dan ooit en zelfs mijn backhand had ik onder controle. Klaar voor de zomertornooien! Ik kon niet wachten om terug de adrenaline van de wedstrijd te voelen. Ik probeerde de sluimerende stekende pijn in mijn schouder te negeren. Twee uur lang doormeppen, vrijheid, blij als een kind, eindelijk terug op de tennisbaan, en terug keihard amuseren samen met de tennisvriendinnen. Tot de diagnose van de dokter. Tendinopathie aan de rechterschouder. 6 weken out.

 

Elke sporter maakt het mee. Een blessure. En het komt altijd op het verkeerde moment. Dus de emoties kunnen al eens hoog oplopen. Kwaadheid, frustratie, verdriet, moedeloosheid, verveling, onmacht, vrees, … Komt het wel weer goed? Dan weer berusting, acceptatie, hoop, aftellen!

 

De impact van een blessure is niet alleen fysiek maar ook mentaal van aard. Er zijn lichte en ernstige kwetsuren, acute blessures en blessures door overbelasting, wat telkens een verschil in gevolgen kan betekenen, maar de impact blijft individueel verschillend, afhankelijk van de persoonlijkheid van de sporter en van de context. Wat wel gemeenschappelijk is, is het ongeduld om zo snel mogelijk weer aan de bak te kunnen.

 

Hoe we een blessure beoordelen, bepaalt sterk onze psychologische reacties op een blessure (Wiese, Björnstal, 1998). Een aantal factoren spelen een rol: persoonlijke en situationele factoren. Valt een blessure net voor de Olympische Spelen of op het einde van het seizoen? Is er onmiddellijk een dokter of moeder in de buurt die geruststellende woorden uitspreken? Hoe lang zal de revalidatie duren en is er een operatie mee gemoeid? Wordt er in jouw sportcultuur zorg besteed aan verstandig omgaan met blessures of word je al gauw als ‘softie’ bestempeld als je even aan de kant blijft staan? Deze aspecten van de blessure of omgeving bepalen echter niet rechtstreeks jouw emoties. Het gaat er vooral om hoe jij deze factoren als sporter en als mens interpreteert.

 

Als een sporter zichzelf moed inspreekt, beseft dat het een tijdelijke situatie betreft, aan de slag gaat met de medische adviezen en trouw blijft aan het revalidatieprogramma, zal het zelfvertrouwen en de motivatie van de sporter positief beïnvloed worden. Als een sporter daarentegen aan het doemdenken gaat en gelooft dat de carrière om zeep is, zullen bijhorende emoties en gedragingen helaas niet resulteren in een gunstig verloop van het revalidatieproces noch een optimale terugkeer naar het sportterrein.

  

Positieve zelfspraak (let’s do this!), (bij)stellen van doelen (wat kan ik vandaag al meer dan gisteren?), verbeelding (ik stel mezelf voor dat ik met een sterke schouder en krachtige forehand mijn tegenstander versla) en ontspanning (ik adem diep in en uit, ontspan mijn spieren en besef dat een periode van inactiviteit ook voordelen met zich meebrengt) zijn mentale technieken en vaardigheden die een sporter best hanteert tijdens het revalidatieproces. Ook je sociaal netwerk, dat praktisch (bv. chauffeur spelen naar je kine) en emotioneel (bv. een Whatsappje van je teamgenoten) aanwezig is, vergroot de kans dat je terugkeert op een optimaal niveau. 

 

Zucht. Na 30 ontstekingsremmers en 18 behandelingen bij de kine trek ik de deur achter me toe. Sterkere schouder dan tevoren en met frisse moed voor de resterende toernooien. Hopelijk blijft de volgende blessure nog even uit. I’m back!

 

 

Leestip: Met vallen en opstaan - Bert De Cuyper