Club Brugge kroonde zich dit seizoen voor de tweede keer op rij tot kampioen van de Belgische voetbalcompetitie. Na de laatste speeldag mocht dit kampioenschap 'gevierd' worden (rekening houdend met de coronamaatregelen weliswaar). Het nare beestje verdween echter voor een dag in Brugge. Maar kan dit zomaar in deze tijden? Lees de mening van Marc over het verloop van de kampioenschapsviering van Club Brugge.
Op de avond van zondag 23 mei 2021 keek het doodsprentje van mijn vader, een hevige voetbalsupporter, vanop de schoorsteenmantel over mijn schouder mee naar de kampioenenviering van Club Brugge. Zijn al lichtjes vergeelde beeltenis moest zien hoe uitzinnig krijsende supporters door captain Vormer, krijgsheer Clement en de andere helden van blauwzwart tot ongekende extase werden opgejut. Mondmaskerplicht? Laat me niet lachen! Samenscholingsverbod? Ammehoela! Social distancing? Hooguit iets voor Sportingjoden! De politie stond erbij en vrat uit de neus.
Voetbal is emotie, ja. Maar weet je wat óók emotie is? Afscheid moeten nemen van een pas gestorven dierbare zonder elkaar eens stevig vast te mogen pakken. Ik wens het zelfs Dirk De Fauw niet toe. Half maart heb ik mijn vader begraven. Een geluk bij een ongeluk: de dienst vond enkele dagen na een coronaversoepeling plaats, waardoor we het uitvaartcentrum toch al met 1 persoon per 10 vierkante meter mochten betreden. Geen troostende knuffels evenwel, laat staan de bitterzoete catharsis van een koffietafel. De meeste van Karel Geenen zijn vrienden hebben ‘courtesy of corona’ nooit afscheid kunnen nemen toen hij aan zijn ziekbed gekluisterd lag. Ze moesten zijn begrafenis via de livestream volgen. Ook afgelopen zondag waren die uitvaartregels nog van kracht, zelfs nu nog steeds. Gelukkig geloof ik in god noch hiernamaals, want als levenslang aanhanger van Les Mauves et Blancs die zijn middelbareschooltijd in het Anderlechtse Institut Saint Nicolas-pensionaat heeft doorgebracht, zou mijn vader zich bij de aanblik van zoveel Brugse ongein niet alleen hebben omgedraaid in zijn doodskist, hij zou ze met beide benen gestrekt aan spaanders hebben getrapt.
Dat de spelers en leiding van Club Brugge het feestje hebben opgefokt en de plaatselijke burgemeester en politiekorpschef dat nog trachten goed te praten ook, tart elke verbeelding op een moment dat amateurcompetities nog steeds verboden zijn, de burger nog met veel beperkingen moet leven, er nog dagelijks 20 mensen aan COVID-19 sterven en honderden patiënten op IC-afdelingen voor hun leven liggen te vechten. Als expertorganisaties kloppen de organisaties waarvoor ik werk, SKA en Gezond Sporten, al 14 maanden overuren in een poging de gevolgen van de coronacrisis voor de sportsector medisch te monitoren, sporters en sportorganisaties te adviseren, versoepelingen te bepleiten waar het kan en tot extra maatregelen op te roepen wanneer het moet. Ontelbare vergaderingen, persberichten, protocolwijzigingen en infomomenten heeft het ons al gekost. Het is ook mede aan sportartsen te danken dat het eersteklassevoetbal en andere profsport konden blijven doorgaan. Onze artsen hebben protocollen uitgewerkt, tienduizenden coronatests bekeken en geëvalueerd, testfraude bestreden, talloze discussies getrotseerd en praktische problemen opgelost, allemaal om onder meer de profvoetballers in staat te stellen hun boterham te kunnen blijven verdienen. En dan zie ik die vreugdetaferelen in Brugge, en ook in Genk. Is dat het respect waarmee ze ons bedanken? Awel merci.
Ik heb het gehad met dit circus. We hebben de coronarisico’s van de topsport afgewogen en uiteindelijk geaccepteerd, zodat profs hun werk zouden kunnen blijven doen, maar ook omdat ze een inspiratiebron zijn voor de honderdduizenden recreatieve sporters in Vlaanderen, en dan krijg je dit… Dat de supporters een uitlaatklep zochten, valt af te keuren maar is nog enigszins te begrijpen. Maar waar is het gezond verstand of de verantwoordelijkheidszin van die vet betaalde spelers, hun leiding en hun overheid gebleven? Het gaat na twee schijnmanoeuvres eindelijk de goede kant op met de epidemie maar net nu moeten we vechten voor het maatschappelijke draagvlak om de laatste loodjes van de coronamaatregelen te kunnen verduren. Wat in Brugge en Genk is gebeurd, ondergraaft dat draagvlak totaal. Want hoe kun je dit uitleggen aan wielersupporters die koersen alleen op tv mogen volgen of aan tennissers die niet eens een toernooitje mogen organiseren? En wat zeg je tegen horeca-uitbaters die hun klanten aan tafeltjes van vier op afstand moeten houden in de plensende regen?
Wat mij betreft mogen de betrokken spelers en leidinggevenden zeer zwaar worden beboet en moet er een ernstig tuchtonderzoek komen naar de manier waarop de plaatselijke overheid en ordehandhavers hebben gereageerd – of juist níet gereageerd. Hadden ze dit niet zien aankomen of wat? Burgemeester De Fauw argumenteert dat je bezwaarlijk een waterkanon of traangas kunt inzetten tegen een menigte, onder wie ook gezinnen met kinderen. Dat klopt, met name als je als een bende bloemzakken staat te wachten tot die menigte zich überhaupt heeft kunnen vormen. Fauwmans en zijn flikken hadden perfect kunnen weten wat er op til was. Ze hadden massaal klaar moeten staan en bereid moeten zijn overtreders systematisch aan te pakken, te beginnen vanaf de elfde samenscholer of de eerste maskerloze voetbalfan. Desnoods hadden ze zich moeten laten bijstaan door andere politiekorpsen of het leger. In het slechtste geval hadden ze foto’s kunnen nemen van de overtreders. De spelers van hun kant hadden zich kunnen beperken tot een korte dankuwelspeech, onmiddellijk gevolgd door een dringende bede aan de fans om per direct hun mondkapje te gaan dragen, afstand te nemen en asap naar huis te gaan, uit respect voor dat stuk van de sportsector dat de regels wél volgt, voor de hele samenleving of waarom niet – misschien een gek idee – voor de wet??? Of volstaat het tegenwoordig met genoeg volk samen te komen om ongestraft om het even wat te kunnen doen? Dat korpschef Van Nuffel het bestond om dit pertinent kromme tafereel recht te praten, is je reinste plichtsverzuim. Hij, De Fauw en de spelers en staf van Club Brugge verdienen minstens honderd uur taakstraf op een West-Vlaamse IC-unit naar keuze. Mijn vader laat weten dat het ook een ziekenhuis in Anderlecht mag zijn.
